مینیمال

بسم الله الرحمن الرحیم یعنی به نام خدایی که با همه‌ی بنده‌هاش مهربونه، ولی همراه بنده‌هاییه که دوست دارن از زمین به آسمون سفر کنن.

دانستن داده‌ای، فهمیدن نه،

عذاب از این بالاتر !؟

روزی معتقد به خدا

روزی همچون اِستیوِن هاوکینگ‌ها

عجب عروسکی شده‌ام به دست تقدیرها.

سیاهم،

اما غُلامت نیستم،

این چه بازیِ مسخره ایست که دنیا به‌راه انداخته است!؟

بی‌وفایی ، درد و ترسی ، بدتر از فاحشگی ، بجا می‌گذارد

همیشه خودم رو به چالشِ یافتنِ مینیمالی غمگین تر از این کشیده ام که « ای اهلِ حَرَم ، میرُ علمدار ، نیامد » چالشی که هرگز ازش پیروز بیرون نیومدم.

از «عشقِ به حضور» هم عاجزیم، چه رسد به «حضور»، بیچارگیِ ما انتها ندارد...